Tworzenie endpointu API w xant.dev sprowadza się do dodania prostej adnotacji //xant:api do standardowej funkcji w Go. Ta jedna linijka komentarza instruuje kompilator
xant.dev, aby wygenerował cały niezbędny kod obsługujący routing HTTP, automatyczne parsowanie parametrów z żądania (path, query, body), serializację odpowiedzi do formatu JSON oraz obsługę błędów.1
Definicja usługi jest równie intuicyjna: usługa to po prostu pakiet Go, który zawiera jedną lub więcej funkcji oznaczonych jako API. Nazwa pakietu staje się nazwą usługi.15

To jedna z kluczowych przewag xant.dev w kontekście mikroserwisów. Wywołanie API innej usługi jest tak proste, jak zaimportowanie jej pakietu Go i wywołanie odpowiedniej funkcji, jakby była to zwykła lokalna funkcja w tym samym procesie.6

// W usłudze 'orders'
import "xant.app/users" // Importowanie usługi 'users'

func CreateOrder(ctx context.Context, params *CreateOrderParams) error {
// Bezpośrednie, typowane wywołanie API z usługi 'users'
user, err := users.GetUser(ctx, &users.GetUserParams{
ID: params.UserID,
})
if err != nil {
return err
}

// ... dalsza logika
return nil
}

Silnik statycznej analizy xant.dev w trakcie kompilacji generuje cały kod sieciowy, mechanizmy service discovery oraz kod serializacji/deserializacji danych. Zapewnia to pełne wsparcie dla autouzupełniania kodu w IDE oraz, co najważniejsze, bezpieczeństwo typów na etapie kompilacji dla wywołań międzyusługowych.4 Złożony problem komunikacji w systemie rozproszonym zostaje sprowadzony do prostoty lokalnego wywołania funkcji.
Społeczność Go jest historycznie sceptyczna wobec frameworków, ponieważ tradycyjne implementacje często narzucają dodatkowy narzut w czasie wykonania (runtime overhead) i wprowadzają niestandardowe interfejsy. xant.dev omija tę debatę w sprytny sposób. Cała jego "magia" dzieje się na etapie kompilacji poprzez statyczną analizę i generowanie kodu.3 Ostatecznym produktem jest standardowy, samodzielny plik binarny Go. Wywołania międzyusługowe, które w kodzie wyglądają jak proste wywołania funkcji, są kompilowane do wydajnych, standardowych wywołań sieciowych (RPC). Oznacza to, że xant.dev nie jest frameworkiem w tradycyjnym sensie inwazyjnej biblioteki czasu wykonania; jest to raczej "silnik deweloperski" lub "kompilator z supermocami". To przedefiniowanie jest kluczowe dla zrozumienia jego propozycji wartości i zaadresowania kulturowego oporu ze strony purystów Go. Silnik statycznej analizy xant.dev w trakcie kompilacji generuje cały kod sieciowy, mechanizmy service discovery oraz kod serializacji/deserializacji danych. Zapewnia to pełne wsparcie dla autouzupełniania kodu w IDE oraz, co najważniejsze, bezpieczeństwo typów na etapie kompilacji dla wywołań międzyusługowych.4 Złożony problem komunikacji w systemie rozproszonym zostaje sprowadzony do prostoty lokalnego wywołania funkcji.
Społeczność Go jest historycznie sceptyczna wobec frameworków, ponieważ tradycyjne implementacje często narzucają dodatkowy narzut w czasie wykonania (runtime overhead) i wprowadzają niestandardowe interfejsy. xant.dev omija tę debatę w sprytny sposób. Cała jego "magia" dzieje się na etapie kompilacji poprzez statyczną analizę i generowanie kodu.3 Ostatecznym produktem jest standardowy, samodzielny plik binarny Go. Wywołania międzyusługowe, które w kodzie wyglądają jak proste wywołania funkcji, są kompilowane do wydajnych, standardowych wywołań sieciowych (RPC). Oznacza to, że
xant.dev nie jest frameworkiem w tradycyjnym sensie inwazyjnej biblioteki czasu wykonania; jest to raczej "silnik deweloperski" lub "kompilator z supermocami". To przedefiniowanie jest kluczowe dla zrozumienia jego propozycji wartości i zaadresowania kulturowego oporu ze strony purystów Go.

xant.dev nie narzuca wyboru między architekturą monolityczną a mikroserwisową. Zamiast tego, umożliwia stworzenie tzw. "monolitu modułowego". Zespoły mogą rozwijać wiele logicznie odseparowanych usług w ramach jednego monorepozytorium, ciesząc się prostotą i wygodą pracy typową dla monolitu.
Kluczowa jest elastyczność wdrożeniowa: te same usługi mogą być wdrożone jako jeden proces (dla optymalizacji kosztów i wydajności w mniejszej skali) lub jako oddzielne, niezależnie skalowalne mikroserwisy. Przełączanie między tymi modelami jest kontrolowane za pomocą flagi konfiguracyjnej i nie wymaga żadnych zmian w kodzie aplikacji. To zapewnia płynną ścieżkę ewolucji od prostej aplikacji do złożonego systemu rozproszonego.

Platforma wprowadza koncepcję serwera MCP (Meta-Control Plane). Ponieważ xant.dev posiada kompletny, ustrukturyzowany model aplikacji — obejmujący jej usługi, API, schematy baz danych i infrastrukturę — może on udostępnić ten model narzędziom opartym na sztucznej inteligencji.
Umożliwia to agentom AI wykonywanie wysokiej jakości, świadomego kontekstu generowania kodu, sugerowanie zmian architektonicznych oraz pomoc w debugowaniu poprzez introspekcję danych czasu wykonania, takich jak ślady (traces). To pozycjonuje xant.dev jako fundamentalną platformę dla przyszłości rozwoju oprogramowania wspomaganego przez AI.

Jednym z głównych zagrożeń związanych z generowaniem kodu przez AI jest "utrata wiedzy" (knowledge loss), sytuacja, w której AI produkuje kod bez zrozumienia leżącego u jego podstaw kontekstu architektonicznego, co prowadzi do tego, że żaden człowiek w pełni nie rozumie "dlaczego" system działa w dany sposób. xant.dev łagodzi to ryzyko.
AI generuje kod w ramach frameworka xant.dev. Statyczna analiza platformy natychmiast aktualizuje model aplikacji, co z kolei aktualizuje diagramy architektury i dokumentację API.5 Powstaje tu następujący związek przyczynowo-skutkowy: AI generuje kod -> xant.dev go analizuje -> xant.dev go dokumentuje. Tworzy to cnotliwy cykl, w którym nawet kod wniesiony przez AI jest natychmiast dokumentowany i wizualizowany, zachowując kluczowy kontekst i zrozumienie architektury systemu dla ludzkich deweloperów.